Tijdmakers: Vieze voedselverpakkingen veilig recyclen

Waarom circulaire plastic voedselverpakkingen?

“De Europese Unie wil uiterlijk in 2050 klimaatneutraal zijn. De transitie naar een circulaire economie kan in belangrijke mate bijdragen aan het behalen van de klimaatdoelen. Om de transitie naar een circulaire economie te versnellen zijn er nieuwe regels voor diverse sectoren ontwikkeld, zo ook voor voedselverpakkingen.

Nieuwe Europese wetgeving geeft aan dat in 2030 in alle voedselverpakkingen minimaal 10% gerecycled materiaal moet zitten, in 2040 moet dat zelfs 50% zijn. Nu zitten we nu slechts op 0,5% voor de veelgebruikte PP- en PE-verpakkingen, er is dus nog een lange weg te gaan om aan de bijmengverplichting te kunnen voldoen. Producenten van voedselverpakkingen staan te springen om oplossingen om aan de eisen te voldoen. Helaas is het niet zo makkelijk.”

Wat maakt het zo lastig om circulaire plastic voedselverpakkingen te ontwikkelen?

“Om plastic verpakkingen circulair te maken moeten we uiteindelijk afstappen van fossiele grondstoffen en verpakkingen maken van oude verpakkingen en/of uit hernieuwbare materialen. Om dit te bereiken zal onder meer de kwaliteit van het recyclaat drastisch moeten worden verbeterd.

In dit project onderzoeken we de mogelijkheden om plastic emmers waar mayonaise en frituurvet in heeft gezeten te recyclen. We richten ons juist op dit soort verpakkingen omdat die momenteel weinig tot geen recyclingwaarde hebben, deze emmers worden vaak verbrandt.

Omdat deze emmers toegepast worden in de voedselindustrie, heb je te maken met extra strenge eisen omtrent hygiëne en voedselveiligheid. Het probleem is dat vetresten in het plastic trekken en die krijg je er nooit 100% uit. Dat zorgt ervoor dat na elk hergebruik het plastic steeds verder verzadigd raakt. Als het percentage oud vet op een gegeven moment te veel wordt dan mag je de emmer niet meer opnieuw gebruiken.”

Hoe gaan jullie te werk?

“In dit project onderzoeken we mechanische recycling. De emmers worden gerecycled door ze in ons lab met behulp van een shredder in kleine stukjes te hakken en die te verwerken tot nieuwe emmers. Daarbij proberen we antwoord te vinden op diverse vragen, zoals: Hoeveel vet blijft hangen in de emmers? Hoe vaak kun je deze emmers recyclen? Wat zijn de eigenschappen die bepalen of het recyclaat nog geschikt is om nieuwe emmers mee te maken?

Met behulp van modellen maken we van tevoren berekeningen en die toetsen we vervolgens in de praktijk. Het is echt een hands-on onderzoeksproject, dat veel tijd kost maar waarin we gestaag stapjes maken. Dat doen we niet alleen, maar samen met diverse partners in de waardeketen. Bij dit project zijn de producent van de emmers (Dijkstra Plastics), polymeerleverancier SABIC en Milgro als logistieke partner betrokken. De emmers krijgen we vanuit de horeca.”

Komen tot de ideale verhouding

“Het is nu nog lastig te voorspellen wat bijvoorbeeld vervuilingen doen met je product. Uiteindelijk willen we kennis opbouwen om erachter komen wat de ideale verhouding is tussen gerecyclede materialen en nieuwe materialen om deze voedselemmers te produceren. Op die manier kunnen we milieubewuster omgaan met dit soort voedselverpakkingen omdat we minder oliegebaseerde grondstoffen gebruiken en minder materialen zullen verbranden. De kennis die we nu opdoen over deze emmers kunnen we in de toekomst ook toepassen op andere voedselverpakkingen.”

“Om op tijd aan de Europese eisen voor toepassing van gerecycled materiaal in voedselverpakkingen te voldoen, moeten we flink de vaart erachter zetten. Dat vergt samenwerking van alle partijen binnen de voedselverpakkingswaardeketen én het starten met dit soort case studies. De tijd om af te wachten is voorbij”, besluit Max.